Als mijn dochter tegen me zegt: ‘Je moet nog even dit of dat’, dan riposteer ik vanzelfsprekend met: ‘Ik moet niets.’ Net zoals ik graag andere oubollige, ouderlijke dooddoeners rondstrooi, zoals: ‘Het is hier geen hotel’ en ‘Honger? Kindertjes in Afrika hebben honger.’ Maar dat terzijde.

Waar ik het eigenlijk over wilde hebben, is de malle, zich als een olievlek over het Nederlands taalgebied uitbreidende gewoonte om voor elke uitspraak ‘Ik moet zeggen’ te plakken. Feitelijk is het net zo’n loze stoplap als ‘zeg maar’. Of zouden ik moet zeggen-mensen hopen dat ze zich hiermee vooraf indekken tegen boze reacties? ‘Sorry, maar ik moest het zeggen.’ Van wie weet niemand. Het kan natuurlijk zijn dat ze stemmen horen die hun opdragen uitspraken te doen. Een dergelijke aandoening wil ik geenszins bagatelliseren, maar als dat niet het geval is, is zo’n voorvoeging ronduit suf en op zijn minst onnodig.

Nóg erger is de ik moet eerlijk zeggen-variant. Die is al helemaal verdacht. O, dus doorgaans lieg je tot je blauw ziet? Deze non-informatie krijg je bovendien vaak voorgeschoteld als mensen iets heel lulligs gaan meedelen: ‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik je lamsbout een beetje droog vond.’ Vooral in dit soort gevallen pleit ik voor de corrigerende reactie: ‘Je moet helemaal niets.’ Wie weet helpt het.

Brigitte Buissink, eigenaar van Tekstbureau Letterhelden

Dit artikel is ook te vinden op de website van Letterhelden.

Hebt u een artikel over taal dat u graag met anderen wilt delen? Stuur dit dan per e-mail naar redactie@vandale.nl