Al zou je het misschien niet denken, het werkwoord 'chillen' wordt helemaal op zijn Nederlands vervoegd. Dat betekent dat je 'ik chil' met één l schrijft, op dezelfde manier als bijvoorbeeld 'schil' in 'ik schil een appel'. De nieuwe editie van het Groene Boekje vermeldt verder de vormen [jij/hij/zij] chilt, childe, childen en gechild, alle met één l.

Hoe zit dat? Vroeger waren er geen regels voor de vervoeging van Engelse werkwoorden in het Nederlands. In 1995 kwam daar verandering in met de invoering van een nieuwe regel. Die zegt dat je Engelse werkwoorden die zijn afgeleid van een woord met een dubbele eindmedeklinker (bv. crossen [cross], stressen [stress] en chillen [chill]) vervoegt volgens het Nederlandse systeem, wat inhoudt dat er één van de twee medeklinkers verdwijnt: ik cros, we hebben gestrest, hij chilt graag met zijn vrienden.

Op deze regel bestaat – hoe kan het anders? – één uitzondering. Als het schrappen van een medeklinker zou leiden tot een foute uitspraak, blijven we de dubbele medeklinker schrijven. Het is daarom 'gepasst' en 'gebaseballd', omdat je anders op het verkeerde uitspraakbeen zou worden gezet.

Dit is ook terug te vinden in het vernieuwde Groene Boekje.