Het is een woord dat voor velen een beetje ouderwets zal aandoen: beschoren. Met 'scheren' in de barbiersbetekenis heeft dit woord overigens niets te maken. Het komt van het verdwenen Middelnederlandse werkwoord 'bescheren', dat 'toedelen' betekent. Tegenwoordig kun je 'beschoren' alleen nog gebruiken in zinnen als: 'dat is hem niet beschoren', waarmee je zegt dat de bedoelde persoon het genoemde niet zal krijgen.

In een bespreking van een schilderijententoonstelling schrijft dagblad De Gelderlander (5 februari 2011): 'Schilderijen van dergelijke taferelen zijn een langer leven beschoren'. Dat is geen goed Nederlands. Er had moeten staan: 'is een langer leven beschoren', enkelvoud dus. Waarom? Daarvoor moeten we de zin ontleden. Het lijkt misschien zo dat 'schilderijen van dergelijke taferelen' het onderwerp van de zin is, maar dat is niet zo. Het gaat hier om het meewerkend voorwerp, wat je kunt zien door er 'aan' voor te denken: 'aan schilderijen van dergelijke taferelen'. Het onderwerp van de zin is 'een langer leven'. Dat is enkelvoud en daarom moet het werkwoord ook in het enkelvoud staan: is beschoren.