Op de opiniepagina van het Financieele Dagblad oppert Olof van der Gaag, directeur van de Nederlandse Vereniging Duurzame Energie, een sympathiek idee om de Nederlandse industrie te laten meebetalen aan de kosten van de eigen energietransitie.

De overheid heeft het bedrijfsleven de laatste tijd namelijk al meer dan genoeg in de watten gelegd, o.a. met het afschaffen van de dividendbelasting en het verlagen van de vennootschapsbelasting, waardoor het nu niet anders dan rechtvaardig aanvoelt dat de industrie zelf een bijdrage gaat leveren aan de pakweg 1 miljard euro die nodig is voor de industriële CO2-reductie.

Een eigen bijdrage van de industrie is ook uitstekend te verantwoorden. Terecht of niet: het grote publiek heeft moeite met een honderden malen hogere CO2-prijs voor huishoudens dan voor de industrie.

Die eigen bijdrage presenteert Van der Gaag onder de noemer toekomsttientje. Dat toekomsttientje houdt in dat de industrie, die nu jaarlijks 55 megaton aan CO2 uitstoot, per uitgestoten ton CO2 een tientje afdraagt om de eigen productie schoon, klimaatneutraal en toekomstbestendig te maken.

Wanneer je die inkomsten gebruikt voor de financiering van de transitie van de industrie, dan heb je de helft van het benodigde bedrag al binnen.

Let wel: de helft, want de andere helft die nodig is voor de industriële energietransitie moet alsnog worden opgebracht door de burger. Daar is trouwens niks mis mee, want de burger speelt per slot van rekening als consument ook een rol bij de industriële vervuiling.

Prijst onze industrie zich zo niet uit de markt?

Welnee, vindt Van der Gaag:

Met dit tientje moet onze industrie de internationale concurrentie nog steeds prima aan kunnen – zeker omdat de opbrengsten kunnen worden geïnvesteerd in de eigen sector. De industrie heeft hiermee weer een license to operate voor de toekomst, bevrijdt zich van een heleboel maatschappelijke discussie en kan een voorsprong nemen in de wereldwijde competitie voor de schone industrie van de toekomst.

Toekomsttientje oogt meteen als een sympathiek woord, ook al wordt er een taks, een belasting, een storting in een klimaatfonds, kortom een ‘last’ voor het bedrijfsleven mee bedoeld: tien euro per ton uitgestoten CO2 die de industrie afdraagt ter bekostiging van de eigen energietransitie.

Als het wat wordt met het toekomsttientje, dan kunnen we deze samenstelling typeren als naam van een betaalmiddel waarbij meteen ook de bestemming wordt genoemd. Van zulke namen zijn er niet zoveel in onze taal. Alleen medicijnknaak – een knaak (twee gulden vijftig) als eigen bijdrage voor de verstrekking van medicijnen – had vroeger enige bekendheid. Eigenlijk wel jammer dat er geen knaken meer bestaan: klimaatknaak had namelijk net zo mooi geallitereerd als toekomsttientje.

Definitie

toekomsttientje

(o, -s) tien euro per ton uitgestoten CO2 die het bedrijfsleven (volgens sommigen) zou moeten afdragen om de industriële energietransitie te bekostigen en de industrie toekomstbestendig te maken